Muflon

Muflon (Ovis musimon), przodek owcy domowej, pierwotnie występował na Sardynii, Korsyce i Cyprze. W Europie rozpowszechniono go do celów łowieckich, m.in. w 1902 r. introdukowano muflona w Sudety. Obecnie spotykany jest w okolicach Jawora i w Masywie Śnieżnika. Żyje też w Górach Świętokrzyskich.

Tworząc niewielkie stada, zamieszkuje podgórskie lasy mieszane. Żywi się roślinami zielnymi, liśćmi krzewów i owocami. Zimą zadowala się suchymi liśćmi, korą drzew, gałązkami i porostami. Żeruje w zasadzie podczas dnia.

Ten niezbyt duży przeżuwacz (130 cm długości, 25-40 kg wagi) ma dobrze wykształcony wzrok, węch i słuch. Spłoszony ucieka z prędkością 50-60 km/godz. Samice są bezrogie. Samce natomiast mają duże, ślimakowato skręcone rogi, zwane slimami. Licząc ich karby, określić można wiek osobnika.

Podczas okresu godowego samce toczą pomiędzy sobą śmiertelne niekiedy walki o samice. Młode rodzą się po 150-dniowej ciąży, zwykle pod koniec marca. W miocie jest zazwyczaj 1-2 młode. Matka karmi je mlekiem przez 5 miesięcy, mimo że od ukończenia 3 tygodnia życia jedzą już trawę i liście. Dojrzałość osiągają w wieku 2-3 lat. Muflony żyją około 18 lat.

W warunkach ogrodu zoologicznego ich hodowla nie nastręcza większych problemów. Jeżeli zapewni się im wybiegi o suchym, twardym, najlepiej skalnym podłożu, czują się tu dobrze i regularnie się rozmnażają. Drobne kłopoty sprawiają niekiedy jedynie starsze samce, zwane tez trykami. Zdarza się bowiem, ze atakują swoich opiekunów, a niekiedy -- może z braku zajęcia -- atakują ogrodzenie, a są tak silne, że potrafią swoimi potężnymi rogami uszkodzić nawet mocne elementy ścian. Przy ich wybiegu należy więc zachować ostrożność i starać się nie sprowokować agresji tych na pozór spokojnych zwierząt.