Rozella królewska

Spośród 332 gatunków żyjących obecnie papug co najmniej jedna czwarta to ptaki trzymane w niewoli. Wpłynęło na to wiele czynników, m.in. łatwość oswajania się, zdolność naśladowania głosów otoczenia, nieskomplikowane wymagania pokarmowe oraz długowieczność.

Przez ostatnie trzydzieści lat bardzo rozwinęła się hodowla tych gatunków papug, które dość dobrze znoszą niskie temperatury. Należą do nich powszechnie jeszcze występujące w Australii i na sąsiednich wyspach papugi wielkości gołębia -- rozelle. Jest ich kilkanaście gatunków i różnią się między sobą przede wszystkim barwą upierzenia, zwyczajami i miejscem występowania.

Coraz częściej w hodowlach amatorskich spotykamy rozellę królewską (Platycercus elegans), zwaną również penantą. Występuje ona dość licznie we wschodniej i południowo-wschodniej Australii. Żyje w lasach i dolinach rzek, na polach uprawnych i w miejskich parkach. Zarówno samiec jak i samica mają piękne karminowoczerwone upierzenie. Tylko pióra grzbietu są czarne z czerwonymi obrzeżami. Żywią się nasionami traw, krzewów i drzew (głównie eukaliptusów), owocami, jagodami, orzechami, nektarem, owadami i ich larwami.

Szybko przystosowują się do życia w warunkach domowych, dość łatwo się rozmnażają. Nie są zbyt towarzyskie i każda para winna być trzymana oddzielnie. Wiosną samica szuka miejsca, gdzie mogłaby złożyć jaja. Tak jak inne papugi, również rozelle nie budują gniazda. Chętnie akceptują dziuplę lub budkę lęgową o wymiarach 30 cm x 45 cm x 30 cm. z otworem wlotowym o średnicy 8-10 cm. Wyściółkę w takim domku stanowią wióry i mech. Samica w odstępach jednodniowych składa 4-8 jaj, które wysiaduje przez 3 tygodnie.

Młode już po miesiącu opuszczają budkę lęgową, ale jeszcze przez 3-4 tygodnie są karmione przez obydwoje rodziców. W tym czasie mają zielone upierzenie. Zmiana ubarwienia młodych trwa około roku.

Ponieważ dobrze znoszą nawet kilkustopniowe mrozy można je trzymać w obszernych wolierach zewnętrznych. Hodowcy niemieccy, którzy od 25 lat hodują różne gatunki rozelli, trzymają ja w wolierach naziemnych o wymiarach 4-6 m x 2-2,5 m x 1,5 m. Na ścianach woliery powinna być siatka o oczkach najwyżej 2 x 2 cm. Najlepsze jest podłoże trawiaste. Woliera taka jedną ze ścian (zwykle północną) przylega do zacisznego pomieszczenia, w którym ptaki chowają się w czasie chłodów.

Długość życia do 30 lat.