Biczogon egipski

Biczogon egipski (Uromastyx aegyptius) ma bardzo dobry wzrok, niezły słuch i słaby węch. Zamieszkuje tereny półpustynne, piaszczysto-kamieniste, ze skąpą roślinnością. Przed niebezpieczeństwem chroni się w kryjówkach, które wyszukuje wśród płyt skalnych lub chowa się w długich korytarzach ziemnych, które samodzielnie wygrzebuje w twardym gruncie. Nie potrafi wspinać się na drzewa i krzewy.

Preferuje miejsca nasłonecznione i najchętniej przebywa tam, gdzie podłoże ma temperaturę 35-40^oC. Na pokarm młodych osobników składają się głównie owady, natomiast okazy dorosłe są roślinożerne, odżywiają się zeschłymi i twardymi pędami roślin, a w hodowli chętnie zjadają miękkie i soczyste liście, owoce itp.

Zmiana rodzaju pożywienia ze zwierzęcego na roślinny spowodowana jest zmianą uzębienia. U młodych jaszczurek przednie zęby szczęki górnej wypadają, a na ich miejsce pojawiają się płaskie wyrostki kostne na szczęce dolnej, natomiast zęby w trakcie wzrostu stapiają się w jedną płytkę. Tak zdeformowane uzębienie nadaje się tylko do zrywania pędów roślin. Biczogony pokarmu nie rozdrabniają, lecz połykają w całości.

Biczogon egipski ma charakterystyczny, bardzo silny ogon, pokryty grubymi łuskami układającymi się w pierścienie. Jest on główną bronią zwierzęcia. Kończyny biczogona są krótkie i bardzo mocne, w całości pokryte dachówkowato zachodzącymi na siebie łuskami. Dzięki nim zwierzę może ryć w twardym podłożu długie korytarze. Długość ciała wynosi 35-40 cm.